Archiwa kategorii: Informacyjne

Od niepozornego maila po przewodnik

Był początek czerwca 2016 roku, czyli ponad dwa miesiące od przeprowadzki z Klużu do Wrocławia, kiedy to już planowałem z Anią wakacje w Rumunii. Okazało się, że wybraliśmy odpowiedni moment.

Pewnego dnia pani Agnieszka Marekwica z wydawnictwa Pascal napisała do mnie bowiem niepozornego maila:

Dzień dobry, czy byłby Pan zainteresowany współpracą przy przewodniku po Rumunii?

Też pytanie! Kto by nie chciał? Nasza korespondencja trwała kilka tygodni, w trakcie których omówiliśmy wszelkie warunki współpracy. Przyznam, że dalekie to było od moich wyobrażeń. „Pascal”! Miałem w głowie ogromną salę z kominkiem, przy którym siedzą wąsaci panowie w strojach XIX-wiecznych podróżników, a na ścianach wiszą trofea z dalekich wypraw. Czar pryska, jak wygugluje się siedzibę wydawnictwa w Bielsku-Białej:

Siedziba wydawnictwa Pascal wygląda przyjemnie, ale daleka jest od moich wyobrażeń :)
Siedziba wydawnictwa Pascal wygląda przyjemnie, ale daleka jest od moich wyobrażeń 🙂

Nie zraziłem się jednak ;-). Jadąc w sierpniu do Rumunii odwiedzałem więc kolejne miejsca z myślą o zaprezentowaniu ich w przewodniku. Przyznać muszę, że kilka wyjazdów dalej… nadal nie zwiedziłem wszystkiego, co jest opisane w przewodniku. Planuję dopiero wyprawę do Republiki Mołdawii, nie zapuszczałem się za bardzo w góry, ba – nie byłem też w Timiszoarze, bo zawsze mijając to miasto stwierdzałem, że jeszcze będzie okazja. Niestety, tak to już jest, że wybierając się w podróż trzeba z niektórych rzeczy zrezygnować, żeby obejrzeć inne.

rumunia-i-moldowa-pascal-okladka-tyl-2008
Przewodnik, wydanie z 2008 roku (aktualizację wydano w 2012). Pierwszą rzeczą, jaka przyszła mi na myśl, była zmiana tytułu na Mołdawię zamiast Mołdowy

W trakcie pracy nad przewodnikiem bazowałem na ogromnej ilości danych zebranych przez poprzednich autorów: Witolda Korsaka, Jacka Tokarskiego, Dariusza Czerniaka, Piotra Skrzypca i Wojciecha Śmiei. Dzięki temu znalazły się w nim także te miejsca, których osobiście nie zwiedziłem. Chylę czoła, gdyż spisanie wszystkich tych informacji w czasach, kiedy nie tak łatwo było pozyskać niektóre dane, to naprawdę wielkie dzieło.

praktyczny-przewodnik-rumunia-i-moldowa-pascal-2012
Poprzednie wydanie przewodnika z 2012 roku

Mimo że poprzednie wydanie przewodnika było sporym ułatwieniem, to i tak był to najbardziej wymagający projekt w mojej dotychczasowej karierze. Zmieniona została większość opisów miejsc i regionów, sprawdziłem aktualność wszystkich danych, całkowitej zmianie uległa lista polecanych miejsc – teraz, z racji dostępu do informacji, wymieniałem tylko te najbardziej charakterystyczne, z jakiegoś względu godne uwagi. Poprzednie wydanie przewodnika powstawało bowiem w czasie, gdy w wielu przypadkach można było pomarzyć o dostępie do internetu (a o istnieniu stron pensjonatów czy knajp to już w ogóle).

Wydanie z 2008 roku. Fragment opisu Klużu i przesyt zbędnych informacji
Wydanie z 2008 roku. Fragment opisu Klużu i przesyt zbędnych informacji

W dobie ciągłego dostępu do internetu wymienianie dwudziestu knajp w każdym większym mieście, urzędów pocztowych, księgarni czy kafejek internetowych (:D) jest nonsensem. Opisując najlepsze przykłady miejsc, w których można spędzić noc, zjeść czy napić się piwa, stawiałem więc na autentyzm. Dlatego też w nowym przewodniku znaleźć można ukryte pośród bloków ciekawe knajpki, które – jestem o tym przekonany – nigdy nie pojawiały się w zestawieniach najmodniejszych miejsc do odwiedzenia. Z drugiej strony są tam też restauracje cieszące się największą renomą. Każdy powinien więc znaleźć coś dla siebie, jakby jakimś cudem znalazł się w nowym miejscu bez dostępu do sieci.

rumunia-i-moldawia-michal-torz-pascal-okladka
Okładka przewodnika. Nie pamiętam już, jak ustalaliśmy trzy atrakcje wypisane na dole, ale przyznacie chyba że wygląda to intrygująco 🙂

Dwa bite miesiące były pracą od rana do wieczora, co oznaczało rezygnację z wielu innych zajęć, a nawet odpuszczenie sobie ciekawej oferty pracy. Kolejny miesiąc to dodawanie kolejnych poprawek i korekta. Opłaciło się, bo świeżo wydany przewodnik prezentuje się rewelacyjnie i mam nadzieję, że pomoże osobom chcącym poznać Rumunię.

przewodnik-ilustrowany-pascal-torz
Na bazie przewodnika powstała też skrócona wersja ilustrowana

W przewodniku pojawiło się wiele nowych miejsc, często nie tak oczywistych, jak nawiedzony las Hoia Baciu czy bezimienna (ale przepiękna) błękitna laguna, leżąca z dala od cywilizacji. Dodałem też trochę warownych kościołów, zamków czy rzymskich ruin. Wobec ilości informacji zebranych przez wyżej wymienionych autorów każdą, nawet najmniejszą dodaną atrakcję, uważam za spory sukces. Pytanie, ile pozostało jeszcze nieodkrytych miejsc? Na pewno takie są, ale jak już pisałem – nieraz musiałem dokonywać trudnych wyborów.

rumunia-i-moldawia-michal-torz-pascal-regal-empik-2
Trzeba przyznać, że przewodnik jest ładnie eksponowany :). Tu – wrocławski Empik

Nie ma sensu rozpisywać się jeszcze bardziej, choć mógłbym tak bez końca. Będzie jednak jeszcze okazja! Już 10 czerwca odbędzie się pierwsze spotkanie autorskie. I to w miejscu szczególnym – w klubie Kornet, prowadzonym przez sympatyków Rumunii i starych Dacii. Szerszy plan jest taki, żeby zorganizować kilka spotkań w trakcie wakacji, o czym jeszcze przypomnę, a na które serdecznie zapraszam :). Na pewno będę o nich na bieżąco informował.

Zmiany, zmiany, zmiany

Przyznam się bez bicia, że przez ostatnie parę miesięcy rzadziej udzielałem się na blogu. Nic jednak nie dzieje się bez przyczyny. Pierwszą była praca nad portalem, który chciałbym dzisiaj zaprezentować. Drugą… przewodnik! Ale o tym niebawem.

Skupię się dzisiaj na portalu, gdyż pomysł ten od dawna chodził mi po głowie. Oczywiście chodzi o portal poświęcony Rumunii – czyli www.wrumunii.pl. Zauważyłem bowiem, że mimo coraz większej popularności kraj ten w polskiej części internetu wciąż pozostaje zapomniany.

uliczka 3

Przede wszystkim chciałbym, aby strona ta w przyszłości była głównym źródłem wiedzy o Rumunii. Zarówno pod kątem turystyki, biznesu, gospodarki, polityki, jak i życia w tym kraju. Obecnie trudno bowiem mówić o przesycie informacji na ten temat.

20150902_143221

Weźmy na przykład taką politykę. W polskich mediach była mowa o obniżkach podatków, zniesieniu ponad setki regulacji, ale poza tym? Cisza. Obstawiam, że mało kto nawet wie kto w tej Rumunii jest premierem, a kto prezydentem. Tymczasem 11 grudnia będą miały miejsce wybory parlamentarne, które mogą być pod wieloma względami bardzo ciekawym wydarzeniem.

5

Inną sprawą jest (a może najważniejszą?), że Rumunia z roku na rok staje się miejscem popularnym wśród turystów. Mnie to w ogóle nie dziwi, ale ktoś kto z jakiegoś powodu wybierze się tam pierwszy raz, może nie do końca wiedzieć co go czeka. Tymczasem Rumunia zapewnia mnóstwo wrażeń miłośnikom gór, zabytków, plażowania, osobom chcącym wziąć udział w ciekawych festiwalach i innych wydarzeniach kulturalnych. Tak więc jest to kolejny rozległy temat, który chciałbym rozwijać.

Do zobaczenia w Vadu! :)

Nie zapominajmy również o coraz liczniejszej grupie śmiałków, którzy postanowili w Rumunii zamieszkać. Obecnie grupę „Polacy w Rumunii” na fejsbuku tworzy niewielka społeczność licząca nieco ponad 1300 osób. Sądzę jednak, że jest to jedynie część (jaka? nie wiem) spośród tych, którzy wybrali ten kraj jako miejsce zamieszkania – tymczasowe lub stałe. To właśnie z myślą o nich chciałbym, aby na portalu pojawiały się przeróżne poradniki. Jak zrobić prawo jazdy w Rumunii? Gdzie zarejestrować pobyt? Gdzie szukać pracy? Ile można zarobić? Są to pytania, na które łatwo znaleźć odpowiedź – pod warunkiem, że szuka się danych dotyczących Anglii, Niemiec czy Norwegii. Pod tym względem Rumunia w polskim internecie pozostaje natomiast czarną dziurą.

00370017

Marzy mi się, żeby portal żył i był zarówno ogromną bazą wiedzy o Rumunii, jak i miejscem wymiany myśli między jej miłośnikami. Przede wszystkim ma temu służyć system komentarzy (który nie wiem czy już działa :D). Chciałbym tam jednak także publikować wszelkie relacje z podróży i życia w tym kraju – zarówno świeże relacje, jak i wspomnienia sprzed lat. Te publikowane, jak i te zalegające w szufladach zbyt nieśmiałych autorów. Dlatego też zachęcam wszystkich tych, którzy chcieliby podzielić się swoimi wrażeniami. To właśnie dla nich powstanie niebawem dział „Moja Rumunia”.

Pożegnalny obiad w Varzarii (i chyba największy). Wędzona golonka (ciolan afumat), ziemniaki ze śmietaną (rumuńska śmietana rządzi!) i sarmale...

Na koniec wypada przeprosić za wszelkie niedociągnięcia, których jest całkiem sporo. Wspomniany system komentarzy niekoniecznie działa, po otwarciu artykułów brakuje jeszcze bocznego menu, a obecne logo woła o pomstę do nieba. Obiecuję jednak, że postaram się jak najszybciej nadrobić braki. Zapraszam do dzielenia się wszystkimi sugestiami, a przede wszystkim – czytania!

P.S. Z tego wszystkiego zapomniałem wspomnieć o przewodniku, ale to następnym razem!

 

Powrót do Polski – i co dalej?

Trochę czasu minęło od ostatniego posta, za co Was bardzo przepraszam. Ta notka ma charakter informacyjny, gdyż chciałbym uporządkować kilka spraw.

Po pierwsze i najważniejsze, po półrocznym pobycie w Rumunii wróciłem do Polski. Nie oznacza to jednak zakończenia przygody z blogiem. W zanadrzu mam kilkanaście zaległych artykułów, a nawet i więcej. Jedyną wadą ich publikacji będzie fakt, że będę opisywał różne miejsca i zdarzenia z perspektywy nieco dłuższego niż do tej pory czasu. Mam jednak nadzieję, że nie odczujecie żadnej różnicy.

Rozlewnia wina w Klużu. Nazwa trochę na wyrost, gdyż wszystko miesciło się na parterze kamienicy, w dawnej stróżówce. Konsumpcja, jak widać, odbywa się na miejscu :)
Rozlewnia wina w Klużu. Nazwa trochę na wyrost, gdyż wszystko miesciło się na parterze kamienicy, w dawnej stróżówce. Konsumpcja, jak widać, odbywa się na miejscu 🙂

Co potem? Mam nadzieję, że do Rumunii będę jeździł w miarę regularnie. Zwłaszcza, dopóki mieszkają tam poznani podczas wyjazdu ludzie. Wciąż do zobaczenia jest choćby delta Dunaju, Mołdawia (zarówno jako region jak i republika), plaża Vama Veche, Timişoara (byłem tylko przejazdem)… wymieniać można bez końca. Do tego jeszcze warto byłoby pochodzić więcej po górach. Do tej pory udawało się jeździć na jednodniowe wypady, a to stanowczo za mało.

Micze (pisane jako mici bądź mititei). Podobno najlepiej smakują te, zakupione w najbardziej obskurnym miejscu. Potwierdzam.
Micze (pisane jako mici bądź mititei). Podobno najlepiej smakują te zakupione w najbardziej obskurnym miejscu. Potwierdzam.

Kilka „rumuńskich” tematów uda się też zapewne zrealizować także w Polsce. Na Dolnym Śląsku mieszka na przykład liczna grupa osób wywodząca się z repatriantów przybyłych tutaj z rejonu Suczawy (więcej o mniejszości polskiej w Rumunii pisałem tutaj i tutaj). W Krakowie z kolei działa klub Kornet, w którym spotykają się miłośnicy Rumunii oraz członkowie stowarzyszenia Dacia Drum Bun zrzeszającego osoby kolekcjonujące cuda rumuńskiej motoryzacji. Może wizyta w tym miejscu będzie początkiem kolejnych ciekawych historii?

Mimo XIX-wiecznej romanizacji języka, zegarek to wciąż "czas" (ceas). Na zdjęciu widoczna cała kolekcja. Co to za miejsce? Oczywiście pchli targ w Klużu!
Mimo XIX-wiecznej romanizacji języka, zegarek to wciąż „czas” (ceas). Na zdjęciu widoczna cała kolekcja. Co to za miejsce? Oczywiście pchli targ w Klużu!

Nie ukrywam, że chodzą mi też po głowie inne tematy, głównie związane z Wrocławiem i okolicami. Ale zanim zacznę je podejmować, postaram się jakoś logicznie przebudować tę stronę – tak, żeby miłośnicy Rumunii nie musieli się przebijać przez mało interesujące ich tematy. Do tego jeszcze potrzebuję jednak więcej czasu, gdyż moje umiejętności związane z obsługą wordpressa są bardziej niż marne :).

Łyk palinki, Zenit, kasa na kawę z automatu i placintę - mój ulubiony zestaw na wycieczki po Klużu.
Łyk palinki, Zenit, kasa na kawę z automatu i placintę – mój ulubiony zestaw na wycieczki po Klużu.

Co tu więcej dodać? Mam nadzieję, że do tej pory moje artykuły się Wam podobały. Będę się starał trzymać poziom i zaskoczyć jeszcze paroma ciekawostkami. Znajomy polecił mi na przykład temat rumuńskiej muzyki popularnej ;-). Do tego mam jeszcze ze dwa niewywołane filmy z aparatu, a tam mogą się kryć różne niespodzianki – mimo, że fotograf ze mnie marny.

Koreański Cud Techniki

Pierwszego stycznia wielu z Was zapewne obudziło się na większym lub mniejszym kacu. Mój Lanos, gdyby był człowiekiem, mógłby natomiast podjechać do sklepu po pierwsze legalne piwo. Panie i Panowie, mój koreański cud techniki obchodzi dzisiaj osiemnaste urodziny!

Pamiętam dobrze ten wieczór 1998 roku, kiedy nowe auto pojawiło się w naszej rodzinie. Tato pojechał po nie z Wujkiem do Warszawy i przyjechali już po zmroku. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy to tylne światła – soczyście czerwone (jak lakier zresztą) i ostre. Można krytykować technikę spod znaku kwiatu lotosu (tak, logo Daewoo było na nim wzorowane, ignoranci!), ale nikt mi nie wmówi że Lanosy, Nubiry i Leganzy nie były pod koniec lat dziewięćdziesiątych skokiem technologicznym dla milionów Polaków. W naszym przypadku Lanos zastąpił wysłużonego Malucha, drugiego w kolekcji mojego Taty. Jeśli chodzi o wygodę i osiągi, nie ma porównania.

lanos_sedanZdjęcie z połowy lat 90-tych, oficjalny katalog Daewoo.

Aczkolwiek co do wygody, to w Lanosie ciężko mówić o takiej kategorii. Nasz egzemplarz był najtańszą wówczas wersją – bez poduszek powietrznych, ABS-ów, elektrycznych szyb czy podgrzewanych foteli (choć tego ostatniego to nie było chyba w żadnym Daewoo). Z luksusów można wymienić jedynie radio, zapalniczkę i wysuwany uchwyt na napoje. Silnik też nie robił na nikim wrażenia – 8-zaworowa jednostka o pojemności 1,5 litra osiągała moc 87 koni. Wystarczyło to do rozpędzenia tego cuda do ok. 175 kilometrów na godzinę na dawnym lotnisku awaryjnym koło Środy Śląskiej. Mama zrobiła za to Tacie straszną burę, a ja byłem zachwycony faktem, że można tak szybko jechać i nie słyszeć warkotu silnika (wspomnienie po Maluchu, który przy połowie tej prędkości by się pewnie rozleciał).

20151228_212417Latka lecą, ale Lanos wciąż w formie :D.

Ok. 2009 czy 2010 roku Lanos został mi przekazany przez Tatę, który ewidentnie pokochał koreańską myśl techniczną i kupił sobie Kię. Od tego czasu sam mam przyjemność poznawania sekretów tego wspaniałego auta. Większość podzespołów jest kompatybilna z Oplem Astrą I, co sprawia że części kosztują grosze. Do tego nadwozie było cynkowane, więc nic w nim nie gnije. Prawdziwie nadprzyrodzoną mocą tego auta jest jednak fakt, że można nim jeździć bez martwienia się o sprawne części. Przykładem niech będzie sytuacja z Rumunii, kiedy to poszła tylna sprężyna od zawieszenia. Wyjąłem wprawdzie jej spory kawał, ale byłem przekonany że zawieruszył się tam gdy jechaliśmy przez bezdroża. Dopiero mechanik z przerażeniem poinformował mnie, że to było coś poważniejszego.

20151115_143243Lanos to auto „terenowawe” – Tutaj w Torockó (Rumunia)

Tak jednak jest niemal ze wszystkim. Przez pierwsze dwa lata użytkowania wymieniłem jedynie przy pomocy Wujka klocki hamulcowe i łożyska, wtedy też zakonserwowaliśmy podwozie (znaczy on konserwował i wymieniał, bo Wuj zawsze robi wszystko sam i nienawidzi, jak mu się pomaga). Wtedy też rozpieprzyłem bak, co spowodowało że znajomy mechanik polecał mi oddać auto na złom. Nic z tego! Minęło pięć lat, a Lanos dalej jeździ. Wprawdzie wymieniłem w nim rozrząd, który strasznie klekotał, ale zapewne i bez tego jeździłby dalej. Jedyna rzecz, która go trwale unieruchomiła to alternator. W dodatku stało się to na rumuńskiej ziemi, ale udało się go na szczęście wymienić (pomocny był fakt, że „alternator” to słowo wspólne dla polsko – rumuńskiego języka „Rolish”). ALE że Lanos nie jest autem złośliwym, to rozkraczył się tuż przed wyjazdem z Klużu do Belgradu. Kto wie co by się stało, gdyby wziął się zepsuł na jakimś odludziu?

lanoszTrasa Transfagaraska

Belgrad to zresztą była krótka przejażdżka. Cztery razy przejechałem nim po tysiąc kilometrów między Klużem a Wrocławiem, był ze mną na wielu wyprawach po Polsce, przejechał nawet przez trasę Transfagaraską. To, a także wszystko powyższe, sprawia że przywiązałem się do tego mocno już leciwego autka. Pewnie przyjdzie moment, kiedy trzeba będzie je wymienić (tylko na co?). Coraz bliżej mu jednak do wieku 25 lat, kiedy to teoretycznie można starać się o rejestrację auta jako zabytek. Zabytkowy Lanos – to byłoby coś! Pomysł to z pozoru zabawny, dla mnie zresztą też, ale z drugiej strony mało które auto na taką skalę zmotoryzowało Polskę (a obecnie Ukrainę). W obu krajach było to często pierwsze auto zakupione w salonie przez zwykłych mieszkańców. Kto wie, może kiedyś Koreański Cud Techniki będzie takim samym kultem, co obecnie Syreny? Pytanie oczywiście z przymrużeniem oka, bo nie sądzę :).

Pierwszy list z Transylwanii

Założyłem niniejszego bloga mając w głowie masę pomysłów na artykuły. Problemem jest natomiast napisanie wstępu, w którym mógłbym „wytłumaczyć” się z popełnienia tego czynu. Na pewno sporym impulsem był wyjazd do Rumunii, gdzie aktualnie przebywam. To jednak nie wszystko.

Aby uniknąć późniejszych kłótni w rodzinnym gronie, od razu się przyznaję – tak, to mój najwspanialszy kuzyn Daniel mnie namówił, abym spisywał swoje przeżycia w tym dzikim z pozoru kraju. Dlaczego dzikim, a dlaczego z pozoru dzikim? Da się tutaj zauważyć wiele sprzeczności. Z jednej strony na drogach można minąć furmankę zaprzężoną w woły, z drugiej zaś internet od byle dostawcy jest sto razy szybszy niż neostrada we Wrocławiu. To jednak tylko jeden z dziesiątków przykładów, jak ciekawy i zróżnicowany jest to kraj.

Pomysł przyjazdu tutaj zrodził się jakoś na początku lipca. Dla mnie, jako „wolnego strzelca” przeprowadzka nie była problemem. Okazało się jednak, że Ania szybko znalazła tutaj pracę w korpo – i oto jesteśmy! Tak więc to właśnie Rumunia i okolice będą głównymi bohaterami kolejnych wpisów. Jestem jednak przekonany, że prędzej czy później wrócę do Polski na stałe. Czy to się stanie za kilka tygodni, czy miesięcy? Zobaczymy, jak będzie się układać z pracą którą wykonuję zdalnie. A przede wszystkim, kiedy kontakty na skajpie i fejsbuku z rodziną i znajomymi przestaną być wystarczające. Na razie jednak jestem tutaj, w Cluj – Napoca (po węgiersku Kolozsvar) i postaram się opowiedzieć nielicznym jak sądzę Czytelnikom, czego można tutaj doświadczyć.

P.S. Nie uważam się za podróżnika. Podróżnicy to byli w XIX wieku, gdy przemieszczanie się po kuli ziemskiej wymagało czasu, odwagi i poświęcenia. Teraz zostali co najwyżej turyści. Tak się jednak składa, że o podróże spora część wpisów będzie zahaczać. Co będzie dalej (w sensie – po powrocie)? Na razie nie mam planów. Pożyjemy, zobaczymy.